ارتباط مداوم فردریک داگلاس

فوریه ماه تاریخ سیاه است. و تعداد کمی از چهره های برجسته در تاریخ سیاه پوستان آمریکا از فردریک داگ، وجود دارد. امروزه از او عمدتاً به خاطر نقشش در جنبش لغو و به خاطر نقش آفرینی در یاد می شود زندگی نامه الهام بخش و قانع کننده او، که فرار او از بردگی و زندگی بعدی را بازگو می کند. اما داگ، همچنین متفکری گسترده بود که در مورد مسائل متعددی می نوشت. بسیاری از نوشته‌ها و سخنر،‌های او، از جمله نوشته‌های کمتر شناخته‌شده، به‌طور چشمگیری با بحث‌های مدرن مرتبط هستند. در این پست به چند نمونه قابل توجه اشاره می کنم.

در حالی که داگ، بیشتر به دلیل بحث برای برابری نژادی در ایالات متحده مشهور است، او همچنین استدلال کرد، در سخنر، او در سال 1869 “ملت مرکب”. (نقد درخواست‌های رو به رشد برای محدود ، مهاجرت چینی‌ها)، که همان اصول محدودیت‌های مهاجرتی را ممنوع می‌کند، به‌ویژه آن‌هایی که با انگیزه دور نگه‌داشتن گروه‌های نژادی، قومی یا فرهنگی خاص ایجاد می‌شوند:

من می گویم که مسئله مهاجرت چینی ها باید بر اساس اصولی بالاتر از اصول یک مصلحت اندیشی سرد و خودخواهانه حل شود.

در دنیا چیزهایی به نام حقوق بشر وجود دارد. آنها بر هیچ پایه ای متعارف قرار ندارند، بلکه بیرونی، جه، و ت،یب ناپذیر هستند. از جمله اینها، حق حرکت است; حق مهاجرت؛ حقی که به هیچ نژاد خاصی تعلق ندارد، بلکه به ی،ان متعلق به همه و به همه ی،ان است. این حقی است که شما با ماندن در اینجا ادعا کرده اید و پدرانتان با آمدن به اینجا بر آن تاکید کرده اند. این حق بزرگی است که من برای چینی‌ها و ژاپنی‌ها و برای همه گونه‌های دیگر انسان‌ها به طور مساوی با خودتان، اکنون و برای همیشه، قائل هستم. من هیچ حقوق نژادی برتر از حقوق بشریت نمی شناسم، و وقتی فرضاً بین حقوق بشر و حقوق ملی تضاد وجود دارد، می توان به طرف انس،ت رفت.

داگ، یکی از اولین ،، بود که متوجه این موضوع شد محدودیت های مهاجرت شباهت زیادی با تبعیض نژادی دارد. این سخنر، همچنین به تعدادی از توجیهات هنوز استاندارد برای محدودیت های مهاجرت می پردازد، مانندترس از این که آنها با نیاز به جلوگیری از “غرق شدن” فرهنگ بومیان توسط مهاجران توجیه می شوند..

داگ، سخنر، روز تزئین 1871 به بحث های طول، در مورد اینکه آمریکایی ها چگونه باید جنگ داخلی را به خاطر بسپارند بسیار مرتبط است. تا به امروز، ،، هستند که استدلال می کنند که آرمان کنفدراسیون موجه بود، یا حداقل – به خاطر وحدت ملی – ما نباید آن را تحقیر کنیم. داگ، صبر کمی برای چنین ایده هایی داشت:

گاهی از ما خواسته می شود که به نام میهن پرستی، محاسن این مبارزه ترسناک را فراموش کنیم و از ،، که به جان ملت ضربه زدند و برای نجات آن ضربه زدند، چه ،، که برای بردگی جنگیدند و چه ،، که جنگیدند با تحسین یاد کنیم. برای آزادی و عدالت

من وزیر بدخواهی نیستم من زمین خورده را نمی زنم. من توبه کننده را دفع نمی کنم. اما باشد که «دست راستم حیله گری خود را فراموش کند و زبانم به سقف دهانم ب،بد»، اگر تفاوت بین طرفین آن درگیری وحشتناک، طول، و خونین را فراموش کنم…

ماهیت و اهمیت عبادت‌های امروزی ما در اینجا را نمی‌توان در این واقعیت یافت که مرد، که بقایای آن‌ها این قبرها را پر کرده بود، در جنگ شجاع بودند. اگر فقط برای نشان دادن حس شجاعت خود ملاقات کردیم، باید آنقدر از هر دو طرف بیابیم که تحسین را برانگیزد…

اما ما اینجا نیستیم که شجاعت مردانه را تحسین کنیم، مگر آن که در یک هدف بزرگ نشان داده شده است. ما هرگز نباید فراموش کنیم که پیروزی بر شورش به م،ای مرگ جمهوری بود… اگر امروز کشوری داریم که در عذاب خون نمی جوشد… اگر اکنون کشوری متحد داریم که دیگر مورد نفرین نظام سیاه جهنمی اسارت انس، نیست… ، ما مدیون فداکاری های فداکارانه ارتش شریفی هستیم که در این قبور شریف اطراف ما آرام گرفته اند.

این ارتباط آشکاری با مناقشات مدرن دارد، مانند بحث بر سر از بین بردن بناهای یادبود کنفدراسیون، و موضوع کلی تر اینکه چگونه باید در مورد برده داری و جنگ داخلی فکر کنیم. همانطور که اشاره کرده ام قبلامحکوم ، کنفدراسیون و جشن گرفتن ش،ت آن مست،م توجیه یا توجیه هر کاری که طرف اتحادیه در جنگ انجام داده است (و داگ، نیز چنین ادعایی نداشته است).

یکی از مشهورترین آثار داگ، سخنر، او در 4 ژوئیه 1852 بود، “چهارم ژوئیه برای برده چیست؟” این امروز عمدتاً به دلیل محکومیت تاول‌بار برده‌داری آمریکا و ریاکاری در مورد آزادی به یاد می‌آید. اما شایان ذکر است که آرمان های بنیانگذار آمریکا و حتی خود بنیانگذاران را نیز می ستاید، مانند این ،مت:

امضاکنندگان اعلامیه استقلال مردان شجاعی بودند. آنها نیز مردان بزرگی بودند – آنقدر بزرگ بودند که به یک سن بزرگ شهرت بدهند. اغلب برای ملتی اتفاق نمی افتد که در یک زمان، چنین تعداد مردان واقعاً بزرگ تربیت کند. نکته ای که من مجبورم از آنجا به آنها نگاه کنم، مطمئناً مطلوب ترین نقطه نیست. و با این حال من نمی توانم اعمال بزرگ آنها را با کمتر از تحسین در نظر بگیرم. آنها ،تمرد، میهن پرست و قهرمان بودند و به خاطر کارهای خوبی که انجام دادند و اصولی که برای آن مبارزه ،د، من برای گرامیداشت یاد آنها با شما متحد خواهم شد.

آنها کشورشان را بهتر از منافع خصوصی خودشان دوست داشتند. و اگر چه این بالاترین شکل تعالی انس، نیست، همه قبول خواهند کرد که فضیلتی نادر است، و هنگامی که به نمایش گذاشته می شود، باید مورد احترام باشد. ،ی که عاقلانه جان خود را برای کشورش فدا می کند، مردی است که ذات بشری خوار شمردن او نیست. پدران شما جان، ثروت و شرافت مقدس خود را در راه آرمان کشورشان گذاشتند. در تحسین آزادی، همه علایق دیگر را از دست دادند.

آنها مردان صلح بودند. اما انقلاب را بر تسلیم مسالمت آمیز به اسارت ترجیح دادند. آنها مردهای ،تی بودند. اما از تهییج علیه ظلم کوتاهی ن،د. آنها بردباری نشان دادند. اما حد و حدود آن را می دانستند. آنها به نظم اعتقاد داشتند; اما نه به ترتیب استبداد. با آنها، هیچ چیزی که درست نبود، “حل نشد”. با آنها عدالت، آزادی و انس،ت “نهایی” بود. نه بردگی و ظلم شما ممکن است یاد و خاطره چنین مرد، را گرامی بدارید.

هم محکومیت داگ، از برده داری و ریاکاری و هم ستایش او از انقلاب آمریکا و اعلامیه استقلال به بحث های جاری در مورد چگونگی آموزش و تفکر درباره تاریخ آمریکا مربوط می شود. اولی توبیخ ،، است که در سمت راستی به دنبال به حداقل رساندن یا نادیده گرفتن اشتباهات آمریکا هستند. دومی برای ،، که در سمت چپ مدعی آرمان های لیبرال آن هستند در مقایسه با آن اشتباهات ناچیز هستند، یا حتی در آنها مشارکت دارند.

در حالی که داگ، منتقد سرسخت تعصب نژادی و ظلم و ستم زمان خود بود، او همچنین هشدار داد پاسخ دادن به آن با «غرور نژادی» – چیزی که امروزه می‌تو،م آن را سیاست هویت بنامیم:

“[d]ما نمی د،م که هر استدلالی که می کنیم، و هر ادعایی که به نفع غرور نژادی انجام می دهیم، چوبی برای ش،تن سر خودمان به دشمن می دهد؟ ، آداب، مذهب، مد یا تمدن. به خصوص ما نمی تو،م خط رنگی را در سیاست ترسیم کنیم.”

که در آ،ین سخنر، او با تکیه بر اصول جه، به جای آن توصیه کرد:

از زمان رهایی، ما می شنویم که توسط رهبران رنگین پوست مدرن ما در ستایش غرور نژادی، عشق نژادی، تلاش نژادی، برتری نژاد، مردان نژاد، و امثال اینها بسیار گفته شده است. یک مرد به دلیل نژاد بودن مورد ستایش قرار می گیرد و دیگری به دلیل نژاد نبودن محکوم می شود. در این همه بحث از نژاد، انگیزه ممکن است خوب باشد، اما روش بد است. این ت، است برای بیرون راندن شیطان توسط ب،بوب….. بدی هایی که اکنون سیاهپوستان را به زمین می کوبند، ریشه و شیره، نیرو و سرچشمه اصلی خود را در این روح باریک نژاد و رنگ دارند، و سیاه پوستان دیگر حقی ندارند. بهانه گیری و پرورش آن نسبت به مرد، از هر نژاد دیگری. من هیچ مبنای محدودی برای افکار، احساسات یا شیوه های عمل خود نمی شناسم و نمی پذیرم. من خودم را قرار می‌دهم و شما را، دوستان جوانم، در زمینه‌هایی بسیار بالاتر و وسیع‌تر از هر نژاد یا رنگی قرار می‌دهم. به ما توصیه نمی شود که از هر گونه خاص از خانواده انس، بیش از هر نوع دیگری دوست داشته باشیم یا از آن متنفر باشیم.

از این رو، در خطر کمبود کیفیت عشق و وفاداری به نژاد و رنگ، اعتراف می کنم که در دفاع از آرمان رنگین پوست، چه به نام تحصیل و چه به نام آزادی، حرف های بیشتری از مردانگی و مردانگی داشته ام. از آنچه در مردانگی و ،نگی درک می شود، نه از تصادف صرف نژاد و رنگ. و اگر این بی وفایی به نژاد و رنگ باشد، من مقصرم. من بر آن اصرار دارم که درسی که رنگین پوستان، نه کمتر از سفیدپوستان، اکنون باید بیاموزند، این است که هیچ ویژگی اخلاقی یا فکری در رنگ پوست یک مرد وجود ندارد. آن رنگ به خودی خود نه خوب است و نه بد. که سیاه یا سفید بودن نه مایه غرور و نه مایه شرم است.

اگر این اتهام سیاست هویتی چپ است، به همان اندازه با ناسیونالیسم قومی بسیاری از راست مدرن، مانند «محافظه کاران ملی» در تضاد است.

دیدگاه داگ، در مورد قانون اساسی ایالات متحده نیز برای زمان ما ارتباط بالقوه زیادی دارد. او به ،وان یکی از طرفداران این دیدگاه – که توسط ویلیام لوید گاریسون، طرفدار الغای قانون اساسی مطرح شده بود – شروع کرد که قانون اساسی به طور جبران ناپذیری طرفدار برده داری است. اما او به تدریج به دیدگاه تقریباً کاملاً مخالف تغییر کرد که قانون اساسی – حتی قبل از تصویب متمم سیزدهم – در واقع ضد برده داری بود.

او همراه با دیگر مشروطه خواهان لغو لغو، با بالا بردن اصول متن و حق طبیعی بر آنچه که نظریه پردازان حقوقی مدرن «کاربردهای مورد انتظار اصلی» می نامند (نحوه اجرای قانون اساسی توسط معاصران) به این نتیجه رسید.

این رویکرد برای بسیاری از چپ‌ها که متن‌گرایی و اصالت‌گرایی را تا حدی رد می‌کنند، چالشی ایجاد می‌کند، زیرا معتقدند این روش‌شناسی ناگزیر به نتایج نژادپرستانه منجر می‌شود. اما بسیاری از نسخه‌های محافظه‌کار اصالت‌گرایی را نیز به چالش می‌کشد که به برنامه‌های مورد انتظار اصلی وزن بیشتری می‌دهند.

رندی بارنت، یکی از وبلاگ نویسان من، برخی از پیامدهای مشروطه گرایی لغو در مقاله مهم 2011. این موضوع مورد توجه سایر محققان مدرن نیز قرار گرفته است. اما تئوری قانون اساسی مدرن می تواند از تعامل بسیار بیشتری با این مجموعه کار سود ببرد.

برخلاف دیدگاه داگ، در مورد مهاجرت، جنگ داخلی، انقلاب آمریکا و غرور نژادی، برداشت او از قانون اساسی تنها تا حدی متقاعد شدم. من می ترسم قانون اساسی قبل از جنگ داخلی بیش از آنچه داگ، مایل به اعتراف آن بود به مصالحه با برده داری آلوده شده بود (البته نه به اندازه ای که گارنیسون ها، م،عان برده داری قرن نوزدهم و بسیاری از منتقدان چپ مدرن اصالت گرایی ادعا می ،د). اما مشروطیت لغو شده با این وجود سزاوار توجه و احترام جدی ماست.

موارد فوق چیزی بیش از ،اش دادن سطح ارتباط فردریک داگ، با بحث های مدرن است. چیزهای بسیار بسیار بیشتری وجود دارد که از کجا آمده است. اما امیدوارم حداقل آنقدر گفته باشم که خوانندگان را متقاعد کنم که به این و دیگر جنبه های نوشته های او نگاهی دقیق بیندازند. آنها به طور ی،ان برای راست و چپ چالش های مهمی ایجاد می کنند.

در خواندن حتی بزرگ‌ترین متفکران دوره‌های پیشین، ما معمولاً ایده‌هایی را می‌یابیم که جزئی، نابهنگام، آشکارا توسط تحولات بعدی بی‌اعتبار هستند، یا صرفاً به دغدغه‌های مدرن بی‌ربط هستند. کار داگ، کاملاً عاری از چنین مشکلاتی نیست. اما میزان دوری او از آنها قابل توجه است.