از آنجایی که دادگاه ها از بازنگری قوانین سلول انفرادی لوئیزیانا امتناع می ورزند، من زمان خود را در یک زندان لوئیزیانا به یاد می آورم.

من بیش از 40 سال را در سیستم کیفری لوئیزیانا گذراندم – از دسامبر 1965 تا آوریل 2006.

هشت ماه از یازده ماه اول من در حبس اولیه در یک سلول بتنی جامد با یک در فولادی کامل سپری شد. در زمستان نمناک، مقبره ای یخبندان و در تابستان مرطوب، تنوری متورم بود.

من در نوامبر 1966 از “زندان کلیسایی” به زندان ایالتی لوئیزیانا منتقل شدم.

من را در یک سلول انفرادی به نام CCR – تنبیه‌ترین واحد زندان که در آن زند،ان با تخلفات جدی انضباطی نگهداری می‌،د، قرار دادند، اگرچه در آن زمان هیچ کتاب مقررات انضباطی وجود نداشت که دقیقاً «تخلف انضباطی» را تعریف کند.

من در آنجا مستقر شدم تا حکم اعدام رسمی صادر شود.

را هیئت تحریریه از واشنگتن پست در 7 سپتامبر 2022 خواستار پایان دادن به استفاده از سلول انفرادی در سیستم های زندان کشور شد. این هیئت گفت که این ابزار انضباطی فقط باید برای “تامین امنیت یک زند،” استفاده شود.

پانزده ماه قبل از آن (18 ژوئن 2021)، دادگاه تجدیدنظر ناحیه پنجم در امید در برابر هریس (یک نظر 2-1 منتشر نشده) آن سلول انفرادی کیفری را اعلام کرد هرگز نمی تواند نقض کند مفاد «بی‌رحمانه و غیرعادی» اصلاحیه هشتم، صرف نظر از اینکه برای چه مدت تحمیل می‌شود، تأثیری که ممکن است بر سلامت جسمی و رو، زند، بگذارد و/یا دلیل استفاده از آن.

تصمیم حوزه پنجم با حداقل پنج دادگاه استیناف فدرال دیگر مخالفت می‌کند که معتقدند، تحت شرایط خاص، سلول انفرادی می‌تواند موجب نقض متمم هشتم شود.

پرونده Hope مربوط به یک زند، تگزاس بود که در زمان تصمیم گیری حوزه پنجم، 27 سال را در سلول انفرادی در سیستم جزایی آن ایالت گذرانده بود – سیستمی که ملت را رهبری می کند در نگهداری افراد در سلول انفرادی برای طول، ترین مدت.

در 22 ژانویه 2022، وکلای مرکز دادگستری مک آرتور، مستقر در سانفرانسیسکو، شیکاگو، و واشنگتن دی سی، دادخواستی را برای صدور حکم به دادگاه عالی ایالات متحده ارائه ،د که به دنبال بررسی تصمیم حوزه پنجم در پرونده امید بود.

آن دادگاه در 17 آوریل 2023 از رسیدگی به موضوع مجازات سلول انفرادی خودداری کرد، به این م،ی که سیستم های کیفری در تگزاس، لوئیزیانا و می سی سی پی – که همگی به طور نامتن،ی زند،ان سیاهپوست را در بند می کنند – می توانند زند،ان خود را بدون دلیل یا بدون دلیل در سلول انفرادی قرار دهند. اصلاً و بدون توجه به تأثیری که ممکن است بر سلامت روحی و جسمی زند، داشته باشد، آنها را تا زم، که می خواهند در آنجا نگه دارید.

من یکی دو چیز در مورد سلول انفرادی می دانم.

زم، که من در سلول انفرادی زندان ایالتی لوئیزیانا بودم که CCR ساخته شده بود، تمام پنجره‌های طبقه قبلاً در جریان شورش‌های قبلی زند،ان ش،ته شده بود که تابستان‌های پر پشه و زمستان‌های باد سرد را تقریباً غیرقابل تحمل می‌کرد.

زند،ان از طریق یک عزم رو، که ریشه در نفرت از «سیستم» داشت زنده ماندند.

من CCR را ، کردم و در 1 مارس 1967 در آنگولا به اعدام محکوم شدم و تا 28 نوامبر 1972 در آنجا ماندم، زم، که پس از لغو حکم اعدامم دوباره به حبس ابد محکوم شدم.

ردیف اعدام شامل سه طبقه بود – دو ردیف 15 نفره و یک ردیف 11 نفره. این طبقات مستقیماً در زیر CCR در یک ساختمان بتنی ضخیم فرسوده به نام “مرکز پذیرش” قرار داشتند.

سلول‌های محکوم به اعدام، مانند سلول‌های CCR، منع شده بودند که به زند،ان اجازه می‌داد به فراتر از راهرو نگاه کنند و از پنجره‌هایی با ،ت ف،ی پایین می‌رفتند تا نرده‌هایی را که اطراف واحد را احاطه کرده بودند، ببینند.

زند،ان محکوم به اعدام در روزهای دوشنبه، چهارشنبه و جمعه به مدت 15 دقیقه از سلول خارج شدند.

در طی آن «دوش دوش» ۱۵ دقیقه‌ای، آن‌ها می‌توانستند لباس‌های خود، از جمله ملافه‌هایشان را در یک سینک بزرگ واقع در «اتاق خدمات» در جلوی طبقه دوش بگیرند و بشویند.

شرایط محکومیت اعدام اسفناک بود: درمان پزشکی وجود نداشت. غذای بد؛ سینک‌ها و توالت‌های سلولی نشتی که به موش‌های باتلاقی تقریباً به بزرگی گربه‌ها اجازه می‌داد تا خیس از توالت‌ها به داخل سلول‌ها بروند. درمان سلامت روان که شامل دوزهای نامحدود تورازین بود که توسط “نگهبان محکوم” تجویز می شد. و شرایط زندگی سلولی که تمیز ، آنها غیرممکن بود.

در سال 1970، من یک دعوای حقوق مدنی فدرال دست نویس و خام ارائه دادم که این شرایط را به چالش کشید. یکی از موضوعاتی که در این دادخواست مطرح شد این بود که نگهداری محکومان به اعدام برای سال‌ها در سلول انفرادی بدون بهره‌مندی از ورزش در فضای باز، ظالمانه و غیرعادی بود.

این شکایت به طور خلاصه توسط دادگاه فدرال محلی رد شد.

من یک درخواست تجدید نظر دست نویس به دادگاه تجدیدنظر ناحیه پنجم دادم.

در نوامبر 1970، آن دادگاه تشخیص داد که دوره های طول، مدت در سلول انفرادی بدون نور خورشید یا ورزش می تواند در واقع مجازات ظالمانه و غیرعادی باشد.

دادگاه تجدید نظر توقیف شد دعوای من به دادگاه بدوی برای رسیدگی به اصل ادعاهایش باز می گردد.

در 21 سپتامبر 1971، دادگاه بدوی رای داد سینک، علیه هندرسون طبق این قانون، محکومان به اعدام لوئیزیانا بر اساس قانون اساسی حق دوره‌های ورزش در فضای باز را داشتند.

در پاسخ، مقامات زندان سه حیاط ورزش محصور شده ساختند – یکی برای هر طبقه – که به زند،ان اجازه می داد هر روز به مدت یک ساعت ورزش کنند و به آنها اجازه می داد یک ساعت اضافی را در طبقه بیرون از سلول خود برای دوش گرفتن بگذرانند.

سینک، علیه هندرسون اولین تصمیم دادگاه فدرال در این کشور بود که «حبس برای مدت طول، بدون فرصت ورزش منظم در فضای باز، طبق قانون، مجازات ظالمانه و غیرعادی را در تخطی از اصلاحیه هشتم قانون اساسی ایالات متحده به شمار می‌آورد. ”

با این حال، حداقل ده ها زند، محکوم به اعدام، که از نظر رو، به دلیل انفرادی طول، مدت خود آسیب دیده بودند، از ، سلول خود برای معاشرت با سایر زند،ان در طول دوره ورزش یا دوش امتناع ،د.

در واقع، همین زند،ان در پی دادگاه عالی ایالات متحده در سال 1972 مجبور شدند به طور فیزیکی از سلول های مرگ خود بیرون شوند. فورمن علیه جورجیا تصمیمی که عملاً بیش از 600 حکم اعدام را در سراسر کشور لغو کرد.

آنها نمی خواستند امنیت سلول های مرگ خود را برای رویارویی با چالش های اجتناب ناپذیری که در جمعیت عمومی زندان ها در انتظارشان بود، رها کنند.

سفر بعدی من به سلول انفرادی مرداد 1352 بود.

من را به دلیل تخلف انضباطی آنجا گذاشتند.

من 22 ماه را در CCR و CBC گذراندم – یک بلوک سلولی دیگر – قبل از اینکه در ژوئن 1975 به جمعیت عمومی بازگردم.

تفاوت بین این دو واحد این بود که CBC دو طبقه 15 نفره داشت – یکی “طبقه بالا” و دیگری “طبقه پایین”. سی‌بی‌سی در آن سال‌ها احتمالاً خشن‌ترین واحدی بود که در آن زمان «خونین‌ترین زندان آمریکا» نامیده می‌شد.

در پی سینک، علیه هندرسون، همه زند،ان لوئیزیانا در سلول انفرادی هر روز یک ساعت اجازه داشتند در بیرون از سلول هایشان دوش بگیرند یا در راهروی جلوی سلول ورزش کنند. آنها امکانات ورزشی در فضای باز مانند آنچه برای محکومان اعدام ساخته شده بود نداشتند.

سلول انفرادی یک ابزار مدیریت کیفری وحشتناک است. این امر باعث اطاعت از قو،ن در میان زند،ان مشکل ساز نمی شود و همچنین ایمنی را در جمعیت عمومی زند،ان افزایش نمی دهد.

سلول انفرادی در درجات مختلف به طور دائم به زند،ان آسیب می رساند.

برخی بهبود می یابند، بسیاری نه.

جامعه در نهایت تاوان صدمات انس، وارده به آنها را می پردازد.