آزادی حرکت: درک مهاجرت از طریق لنز قوانین Jaywalking

مردم مسیرهای خطرناکی را طی می کنند که ،ت راه های قانونی ایمن، دائمی و قابل پیش بینی را در آن سوی خیابان یا آن سوی مرزهای بین المللی از بین می برد یا نمی تواند ارائه کند. با جرم زدایی از jaywalking در نوادا، ویرجینیا و اکنون کالیفرنیا – “آزادی راه رفتناین قانون در سال جدید در لس آنجلس اجرایی خواهد شد – به نظر می رسد که مردم این را در مورد jaywalking درک می کنند، اما در مورد مهاجرت نه.

وقتی شخصی از سمت مرز مکزیک به سمت ایالات متحده بدون عبور از یک بندر ورودی تعیین شده “جای واک” می کند، همان اقدام به یک جنایت یا حتی یک جنایت تبدیل می شود. جنایت، بسته به شرایط

هنگام صحبت در مورد jaywalking مهم است که توجه داشته باشید که جرم راه رفتن است. ،مت ممنوعه زم، اتفاق می افتد که مقامات تجزیه و تحلیل می کنند که فرد کجا راه رفته است. زم، که فردی در حوزه‌هایی که همچنان جرم انگاری می‌شود «جای واک» می‌کند، با استفاده ن، از گذرگاه مشخص‌شده از خیابان به‌طور غیرقانونی عبور می‌کند. تخلف جزئی یا – فقط گاهی اوقات – یک جنایت.

جرم زدایی از jaywalking معیاری برای عدالت بود. در جوامع کم درآمد، ،نان کمتر به خیابان های قابل پیاده روی و گذرگاه های مشخص شده دسترسی دارند، بنابراین، زم، که آنها شروع به راه رفتن در جایی ،د که هیچ مسیر مطمئن یا قانونی برای عبور از خیابان وجود نداشت، این یک جرم شد.

نتایج فاجعه بار بود. اجرا دارد به طور نامتن،ی تحت تاثیر قرار گرفته است افراد رنگین پوست و منجر به خشن، اگر نه کشنده، برخورد بین افراد فقیر رنگین پوست “مظنون” به jaywalking و پلیس محلی.

در هنگام مهاجرت هم همین اتفاق می افتد. مهاجران هستند مجبور شد به مسیرهای پنه، برای ورود که نیاز به راهنمایی قاچاقچیان بی وجدان و خطرناک انسان دارد.

حداقل در سال مالی 2022 853 افرادی که در تلاش برای عبور از مرز ایالات متحده و مکزیک بدون مجوز جان خود را از دست دادند، از جمله افرادی که در آن دخیل بودند تاریخی تراژدی های قاچاق، زیرا ،وان 42 عملا مرزها را به روی پناهجویان بسته است.

درست مانند راه رفتن در سراسر خیابان، برای راه رفتن از مرز نیز پیگرد قانونی دارد تاثیر نامتن، مردم رنگ و نتیجه در مرگبار برخورد با مجریان قانون

مشکلات مربوط به عدم وجود مسیرهای دائمی و قانونی برای ورود چندین دهه است که در حال شکل گیری است. عبور از مرز در اوایل قرن بیستم جرم نبود، اما خارجی بودن عملاً جرم بود. دوران بیگانه هراسی شدید بود.

آن دهه ها با قو،ن تبعیض آمیز در ایالات متحده مشخص شد اجرا ، سهمیه های منشاء ملی، ایجاد گشت مرزی ایالات متحده و تحقیر مکزیکی ها به ،وان جنایتکار، خطرات بهداشت عمومی و بار اقتصادی.

در سال 1929، بخش ها 1325 و 1326 قانون ایالات متحده، عبور از مرز بدون مجوز، با قصد خاصی را جرم دانسته است هدف مهاجران مکزیکی

بعد از سال 1965 که مهمانکار برنامه Bracero فسخ شد و آمریکا تحمیل شد محدودیت های عددی در مورد مهاجرت آمریکای لاتین، ورود غیر مجاز تبدیل به تنها گزینه برای میلیون ها مکزیکی و آمریکای مرکزی شد.

کنترل حرکت بخش مرکزی سیاست نژادپرستانه است، سیاستی که در گذشته ،وماً ربطی به مرزهای بین المللی یا ملیت نداشته است. شهروندان آمریکایی پورتوریکویی، مکزیکی و آفریقایی آمریکایی در زم، که بودند، آزادی حرکت آنها محدود شده بود جرم انگاری شده است و از دسترسی به منافع عمومی به دلیل حرکت مداوم آنها در سراسر مرزهای ایالتی.

قبل از سال 1969، “مهاجران” شهروند فقیر ایالات متحده که برای کار از خطوط ایالتی عبور می ،د، متهم به بارهای رفاهی و مجرم، بودند که فاقد “محل اقامت قانونی” لازم برای دسترسی به شبکه های ایمنی اجتماعی در ایالت های مقصد محبوب در غرب و شمال بودند.

در سال 1969، دیوان عالی کشور در Shapiro v. تام، که شهروندان ایالات متحده یک “حق سفردر سراسر مرزهای ایالتی تنها پس از آن که این حق به طور مداوم توسط قو،ن اقامت و کنترل مرزهای داخلی که توسط پلیس محلی و شبه‌نظامیان ایالتی اجرا می‌شد نقض شد.

نه جایواک ها و نه گذرگاه های مرزی غیرمجاز نباید برای عبور جرم انگاری شوند. دلخواه، بدون علامت یا ساخته دست بشر مرزها هم گذشته‌های نزدیک و هم گذشته‌های دور نشان می‌دهد که قو،ن تبعیض‌آمیز نژادی و چند دهه‌ای که آزادی حرکت را محدود می‌کنند، می‌توانند و باید لغو شوند.

اما این دقیقاً همان چیزی است که ،ت بایدن گزارش شده است برنامه ریزی برای انجام پیشنهاد کرده است به سطح شیب دار پیگرد قانونی برای عبور کنندگان مرزی یک بار دادگاه عالی قو،ن مربوط به این موضوع در ماه ژوئن و ،ت ممکن است دیگر نمی تو،د از ،وان 42 استفاده کنید به سریع ا،اج کنید پناهجویان

،، که مخالفت می کنند که ورود به یک کشور و عبور از یک خیابان ی،ان نیست، به سلسله مراتب استثنایی بستگی دارد. شایستگی. واقعیت امر این است که، مگر اینکه یک گذرگاه ذاتاً ناامن باشد، ،ت نباید حرکت انسان را به طور انتخابی تنظیم کند تا منافع خود را بر منافع فردی تأمین کند.

اتفاقاً منافع ،ت با مسدود ، گذرگاه‌های مرزی تأمین نمی‌شود م،عان بارها توضیح داده اند و ،ت دارد تصدیق کرد.

چه نیاز به عبور از خیابان باشد و چه از مرز، آزادی رفت و آمد باید حق اولیه انس، هر فرد باشد. انس،ت محض جیواکرها و مرزنشینان دلیل کافی برای دسترسی آنها به آزادی رفت و آمد و در نتیجه دسترسی نامحدود به ایمنی است.

ایوان پادیلا-رودریگز، دانشیار پژوهشی فوق دکترا و مورخ حقوقی مهاجرت در دانشگاه ایلینویز در شیکاگو و یکی از همکاران پروژه OpEd در صداهای عمومی است.